Corrections

Wiatr był udany, i tym wieczorem wszystkie usłyszały krzyk Aleksandra: – Widzę ziemię! Widzę ziemię!

Niegdyś wielka, a teraż bardzo mała wyspa całkiem składała się z ostrzych pików skał, i prawie nie miała roślin.

Sczególnie wyróżniała się skała w środku wyspy, najbardziej wysoka i widoczna, z lekkimi zaroślami w samej górzę.

Kotwice opuszczono dość daleko od brzega, ponieważ Iogann lękał się osiadać na meliżnie.

Do wyspy zespoł płyniął na łodziach.

Obeszły niemal całe wyspę, żeby znaleść odpowiednie miejsce do wyjścia, i kiedy ono było znaleziono, piratów ociekiwał nieprzyjemny niespodzianek.

Na skalistej plaży już były czyjeś łodzie.

– Nie jesteśmy tutaj jedni, pan kapitan.

– Widzę, – odpowiedział z niechęcią Iogann.

Wyszły na brzeg nieco opodal zajętego miejsca.

Wywlekły z wody łodzie i schowały ich w niewielkiwej jaskini za skałami.

Tyłko potem kierowały się do głównej skały, pochodzącej na iglice.

– Dziwaczne mejśce wybrały te elfy, – w zamyśleniu rzekł Klod, wspinająć się po kamieniom, – Brak roślin, brak... kurde, w ogóle wszystkiego brak!

Jak oni tutaj żyły?

– Ta wyspa była znacznie więcej w tych czasach, – wyjaśnił u Kona; on już wspinał się na ołbrzymy kamień i odpoczywał w oczekiwaniu pozostałych, – Myślę, że ona całkiem mogła być zielonej i kwitnącej, wszystko, jak uwielbią elfy.

– Wszystko jedno to jest dziwaczne mejsce, nawet dla elfów, – podsumował Klod.