Language/Modern-greek-1453/Grammar/Augment-in-modern-Greek

English

The augment in Greek language, is a prefix meaning the past tense. It is normally found in the indicative of past tenses: imperfect and aorist.

The use of the past tense prefix ε- (e-), the so-called augment, shows some variation and irregularity between verbal classes.

In the regular verbs of Greek the prefix is used according to an emphasis rule, which specifies that each verbal form of the past tense; 

the prefix is only inserted whenever the verb would otherwise have less than three syllables.

In these verbs, the increase always appears as έ-.

From the examples in the table above, we observe that:

a) the increase, formed by the vowel ε-, adds a syllable in front of a verb with a consonantal initial when it is accented 

Eg. : the verb "πιάνω": to catch

έπιανα, έπιανες, έπιανε, έπιαναν : I was catching, you were catching, he was catching ...

and it is lost when it is not accentuated

b) When a syllabic augment occurs in a compound verb, that is, a verb consisting of a prepositional prefix and a root verb, the augment resides 

of the beginning simple verb, not at the beginning of the preposition. This is called an internal augment.

καλοπιάνω, καλο-έπιανα, καλο-έπιασα : flatter

In this case, the increase is called internal increase. Many times this internal is lost.

Eg. the verb :

καλοέπιανα, καλοέπιασα

we can also say:

καλόπιανα, καλόπιασα.

Exceptions

A number of common verbs have irregular forms involving other vowels, mainly η- In added, the verbs of the learned tradition

partly preserve more complex models inherited from ancient Greek.

a) Verbs starting with a consonant:

We said that verbs that start with a consonant, they add an - ε- as an increase. There are verbs

which add -ή- as an increase. Here are the:

θέλω> ήθελα: I want > I wanted   

ξέρω> ήξερα (imperf.) :  I know (no aorist)

πίνω> ήπια: I drink

βρίσκω> έβρισκα or ήβρα (παλιότερος τύπος) : I find> I found or I found (old type)

b) Verbs starting with a vowel:

We have said that verbs that start with a vowel do not accept augmentation; but some verbs add it.

They are the:

Έχω > είχα (imp.): I had

έρχομαι > ήρθα (aor.): I come > 

είμαι > ήμουν (imp.): I am > I was

and the verb: υπάρχω > υπήρχα: I exist > I existed 

which accepts an internal increase.

Compound verbs whose preposition is from old Greek, they add an internal increase.

Eg.

δια-γράφω> δι-έ-γραφα, δι-έ-γραψα.

Delete > I deleted

In this case, the last vowel of the intention agrees with the -έ- of the augmentation. From this synergy prevails the -έ- of the increase.

Augmentation des verbes grecs

L'augment est un préfixe signifiant le passé. On le rencontre normalement à l'indicatif des temps du passé :  imparfait et aoriste.

L'utilisation du préfixe du passé ε- ( e- ), le soi-disant augment , montre une certaine variation et irrégularité entre les classes verbales.

Dans les verbes réguliers du grec le préfixe est utilisé en fonction d'une règle d'accentuation, qui spécifie que chaque forme verbale du passé ;

le préfixe n'est inséré que chaque fois que le verbe aurait autrement moins de trois syllabes.

Dans ces verbes, l'augmentation apparaît toujours comme έ- .

D'après les exemples au tableau ci-haut, nous observons que:

a) l'augmentation, constitué par la voyelle ε- , ajoute une syllabe devant un verbe à initiale consonantique lorsqu'elle est accentuée

par ex. : le verbe "πιάνω": attraper

έπιανα, έπιανες, έπιανε, έπιαναν

j'attrapais, tu attrapais, il attrapait...

et elle est perdue lorsqu' elle n'est pas accentuée

par ex.

πιάναμε, πιάνατε...( Imperfait)

nous attrapions, vous attrapiez...

b) l'augmentation entre lorsque le verbe commance d'une consonne (πιάνω : attraper), mais elle ne s'ajoute pas lorsque

le verbe débute d'une voyelle ou d'une diphtongue:

(αυ, ευ  etc.)

ιδρύω > ίδρυα :  je fonde > je fondait

εύχομαι > ευχόμουν(α) : souhaiter > souhaite

αισθάνομαι > αισθανόμουν(α) : je ressens > je ressentais

Pour les verbes composés avec des préfixes adverbiaux, l'augment s'intercale entre la préposition et le verbe.

par ex.

καλοπιάνω: cajoler, καλο-έπιανα, καλο-έπιασα

Dans ce cas, l'augmentation est appelée augmentation interne. Plusieurs fois, cette  interne est perdue.

par ex. le verbe : 

καλοέπιανα, καλοέπιασα

on peut aussi dire :

καλόπιανα, καλόπιασα. 

Exceptions

Un certain nombre de verbes fréquents ont des formes irrégulières impliquant d'autres voyelles, principalement η-

De plus, les verbes de la tradition savante préservent en partie des modèles plus complexes hérités du grec ancien.

a) Les verbes commençant par une consonne :

Nous avons dit que les verbes qui commencent par une consonne, ils ajoutent  un - ε- comme augmentation.

Il y a des verbes qui ajoutent -ή- comme augmentation. Voici les:

θέλω > ήθελα : je veux> je voulais

ξέρω > ήξερα (imp.) :  je sais > je savais ( le verbe n’existe pas à l’aoriste)

πίνω > ήπια : je bois, j'ai bu 

βρίσκω > έβρισκα ή ήβρα (παλιότερος τύπος)

je trouve> je trouvais ou je trouva (type ancien) 

b) Les verbes commençant par une voyelle :

Nous avons dit que les verbes qui commencent par une voyelle n'acceptent pas d'augmentation; mais certains verbes l'ajoute.

Ils sont les:

έχω > είχα (imp.) : j'ai > j'avais

έρχομαι > ήρθα (aor.) : je viens > je suis venu

είμαι > ήμουν (imp.) : je suis > j'étais

et le verbe : υπάρχω > υπήρχα :  j'existe > j'existais qui accepte une augmentation interne.

Les verbes composés dont leur préposition est d'ancien grec, ils ajoutent une augmentation interne.

par ex.

δια-γράφω > δι-έ-γραφα, δι-έ-γραψα.

Supprimer > je supprimais, j'ai supprimé.

Dans ce cas, la dernière voyelle de l'intention est en accord avec le -έ- de l'augmentation.

De cette synergie prévaut le -έ- de l'augmentation.  

Η αύξηση του ρήματος στα Νέα Ελληνικά ( L'augment du verbe en grec nouveau).

στην αρχή του ρήματος ένα επιπλέον γράμμα το έ, (ένα μόρφημα, όπως λέγεται) που το ονομάζουμε αύξηση.

Παρατήρησε προσεκτικά τους παρακάτω πίνακες:

• Dans certains verbes conjugués  à Παρατατικό (imparfait ) και Αόριστο (p.c –p.s.) ( CAD que aux temps du passé )

• L'augment est un préfixe signifiant le passé. On le rencontre normalement que à l'indicatif des temps : Παρατατικό και  Αόριστο.

Observez attentivement les tableaux suivants:

Πιάνω	( attraper )			Καλοπιάνω	(  flatter )			Ιδρύω	(fonder)
ενεστώτας	παρατατικός	αόριστος		ενεστώτας	παρατατικός	αόριστος		ενεστώτας	παρατατικός	αόριστος
πιάνω πιάνεις πιάνει πιάνουμε πιάνετε πιάνουν	έπιανα έπιανες έπιανε πιάναμε πιάνατε έπιαναν	έπιασα έπιασες έπιασε πιάσαμε πιάσατε έπιασαν		καλοπιάνω καλοπιάνεις καλοπιάνει καλοπιάνουμε καλοπιάνετε καλοπιάνουν	καλοέπιανα καλοέπιανες καλοέπιανε καλοπιάναμε καλοπιάνατε καλοέπιαναν	καλοέπιασα καλοέπιασες καλοέπιασε καλοπιάσαμε καλοπιάσατε καλοέπιασαν		ιδρύω ιδρύεις ιδρύει ιδρύουμε ιδρύετε ιδρύουν	ίδρυα ίδρυες ίδρυε ιδρύαμε ιδρύατε ίδρυαν	ίδρυσα ίδρυσες ίδρυσε ιδρύσαμε ιδρύσατε ίδρυσαν

Από τα παραδείγματα παρατηρούμε ότι:( dans les exemples nous vérifions que ) :

α) η αύξηση μπαίνει μόνο όταν τονίζεται, π.χ. έπιανα, έπιανες, έπιανε,έπιαναν, ενώ χάνεται όταν δεν τονίζεται, π.χ. πιάναμε, πιάνατε.

• l'augment n'intervient que lorsque le syllabe doit être accentué.par ex. έπιανα, έπιανες, έπιανε,έπιαναν,

• il est perdu lorsque le syllabe n'est pas accentué. Par ex. : πιάναμε, πιάνατε.

β) η αύξηση μπαίνει όταν το ρήμα αρχίζει από σύμφωνο (πιάνω= attraper), ενώ δεν μπαίνει όταν το ρήμα αρχίζει από φωνήεν ή δίψηφο :

• l'augment se pose quand le verbe commence par une consonne (πιάνω ),

• ενώ δεν μπαίνει όταν το ρήμα αρχίζει από φωνήεν ή δίψηφο :
• Mais il ne se pose pas quand le verbe commence par une voyelle ou une diphtongue :

(αυ, ευ κ.τ.λ.), π.χ. ιδρύω > ίδρυα, εύχομαι > ευχόμουν(α), αισθάνομαι > αισθανόμουν(α).

γ) η αύξηση βρίσκεται στην αρχή του ρήματος ( έπιανα, έπιασα) και λέγεται εξωτερική αύξηση :

• Quand l'augment est au début du verbe ( έπιανα, έπιασα) s'appelle :augment externe :

Όταν όμως το ρήμα είναι σύνθετο (καλοπιάνω) η αύξηση μπαίνει ανάμεσα στο α' και β΄ συνθετικό (καλο-έπιανα, καλο-έπιασα).

Quand le verbe est composé (καλοπιάνω) l'augment prend place entre la préposition et la racine. (καλο-έ πιανα, καλο-έ πιασα).

Στην περίπτωση αυτή η αύξηση ονομάζεται εσωτερική αύξηση.

• Dans ce cas, l'augment est appelé : augment interne.

Πολλές φορές η εσωτερική αύξηση αυτή χάνεται, για παράδειγμα το ρήμα : καλοέπιανα = καλόπιανα , καλοέπιασα = καλόπιασα.  

Quelques fois l’ augment interne est perdu.Par ex. au verbe : : καλοέπιανα = καλόπιανα , καλοέπιασα = καλόπιασα.  

γράφω > διαγράφω > διέγραφα, διέγραψα. Στην περίπτωση αυτή το τελευταίο φωνήεν της πρόθεσης συναιρείται με το -έ- της αύξησης.

Από τη συναίρεση αυτή υπερισχύει το -έ- της αύξησης.

Διαγράφω	(  supprimer )
ενεστώτας	παρατατικός	αόριστος
διαγράφω διαγράφεις διαγράφει διαγράφουμε διαγράφετε διαγράφουν	διέγραφα διέγραφες διέγραφε διαγράφαμε διαγράφατε διέγραφαν	διέγραψα διέγραψες διέγραψε διαγράψαμε διαγράψατε διέγραψαν

Προσοχή: Η αύξηση μπαίνει μόνο στην οριστική και χάνεται στις άλλες εγκλίσεις.

Πολύ συχνά ακούμε αντί του σωστού τύπου της προστακτικής διάγραψε, τον τύπο διέγραψε( Λάθος ) .

Attention :L’augment se met QUE à l’indicatif. Il est perdu  dans d'autres accusations.

• Très souvent nous entendons au lieu du type correct d'impératif : δι ά γραψε, le type  faux « διέγραψε ». 

Οι εξαιρέσεις : Les exceptions :

Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Έτσι και με τις αυξήσεις υπάρχουν διάφορες εξαιρέσεις από τον κανόνα.

Ας τα δούμε αναλυτικά:

α) ρήματα που αρχίζουν από σύμφωνο : Verbes qui commencent par consonne :

Ενώ είπαμε παραπάνω ότι τα ρήματα που αρχίζουν από σύμφωνο παίρνουν ένα -έ- ως αύξηση,

υπάρχουν μερικά ρήματα που παίρνουν -ή- ως αύξηση το. Αυτά είναι τα:

• Bien que nous avons dit que les verbes commençant des consonnes prennent le -έ- comme augment,

Certains verbes prennent en augment le -ή- : les suivants :

θέλω > ήθελα,  ξέρω > ήξερα,  πίνω > ήπια, βρίσκω > έβρισκα ή ήβρα (παλιότερος τύπος)

β) ρήματα που αρχίζουν από φωνήεν : les verbes qui commencent de voyelle :

Ενώ είπαμε παραπάνω ότι τα ρήματα που αρχίζουν από φωνήεν δεν παίρνουν αύξηση, υπάρχουν μερικά ρήματα που παίρνουν. Αυτά είναι:

έχω > είχα, έρχομαι > ήρθα, είμαι > ήμουν και το ρήμα υπάρχω που παίρνει εσωτερικά αύξηση: υπάρχω > υπήρχα.

• Bien que nous avons dit que les verbes commençant par voyelles ne prennent pas l’augment ,

• Il y en ont certains qui le prennent.ces sont les suivants : έχω > είχα, έρχομαι > ήρθα, είμαι > ήμουν

• Le verbe υπάρχω (exister) prend  l'augment interne : : υπάρχω > υπ ή ρχα

Η προστακτική δεν παίρνει ποτέ αύξηση (π.χ. διάταξε - διατάξτε). Συχνά όμως στον προφορικό λόγο τα σύνθετα ρήματα

με προθέσεις απαντώνται με αύξηση: ανέθεσε, επέστρεφε, περιέγραψέ μου το, υπέγραψέ το τώρα αμέσως κτλ.

• L’impératif ne prend JAMAIS l’augment : (π.χ. διάταξε - διατάξτε).

• Mais très souvent, cependant, en termes verbaux, les verbes composés avec des prépositions, sont rencontrés par faut en augment.