Language/Modern-greek-1453/Culture/Poetry

Poetry

Poetry is one of the two basic categories of speech: metrical speech, versus lower case speech and dialogue and consequently of Literature.

Poetry in Greece has its roots very deeply. It starts from the Great Homer with the works of "Iliad" and "Odyssey" incomparable in technique and perfection.

It continues through the whole ancient world (classical, Hellenistic), passes through the Byzantine times with the words and folk production (folk song), to come tired after the Turkish occupation, but always robust, renewed with constantly carrying the fires of the Greek tradition in the modern era, which is historically bordered by the founding of the modern Greek state.

Poetry, however, as a form and as a result of writing, is not the outpouring of our emotions.

It is their organization. It is their refining. Their distillation. This thing is quite difficult to do.

At the initiative of UNESCO in 1999, March 21 was designated as World Poetry Day.

Poets, solitary explosions in a fragmented world. As it fits.

Among them is the modern Costas Karyotakis.

The "Praise of Flight". 90 years since the poet's suicide in Preveza.

Born in Tripoli, Arcadia, on November 11, 1896, he is considered one of the leading exponents of contemporary Greek lyric poetry. His works have been translated into more than thirty languages. His poetry is taught in several universities in Greece and abroad. In 1917 he obtained his degree after studying at the Law School of the University of Athens. The cruelty of his life made him live, almost alone with his melancholy, trying to draw from within him the power of consolation, studying unceasingly, so that with his spiritual superiority, he can react to the boring indifference that surrounded him. On July 21, 1928, the poet Costas Karyotakis, found peace with a bullet in the heart.

Η Ποίηση

Ποίησις ἔστι τέχνη μιμητική πράξεών τε καί λόγων, ούχ’οἷα ταύθ’ υπάρχει, ἀλλ’ οἷα δύναται καί δεῖ,

τέλος ἔχουσα τό μεθ’ ἀρμονίας καί ρυθμοῖς

ἀρετήν διατιθέναι τάς τών ἀκουόντων ψυχάς

καὶ σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν·   : La définition de la poèsie selon « Αριστοτέλης – Aristote »

Η Ποίηση συνιστά τη μια από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου : του έμμετρου λόγου, έναντι του πεζού λόγου και του διαλόγου

και κατ'επέκταση της Λογοτεχνίας.

Η Ποίηση στην Ελλάδα έχει τις ρίζες της πολύ βαθειά.Ξεκινά απο το Μέγα Όμηρο με τα απαράμιλλα σε τεχνική και αρτιότητα έργα του " Ιλιάδα " και " Οδύσσεια ".

Συνεχίζει διατρέχοντας ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο (κλασσικό, ελληνιστικό ),περνάει από τους Βυζαντινούς χρόνους

με τη λόγια και λαϊκή παραγωγή (δημοτικό τραγούδι) ,για να έρθει κουρασμένη μετά τη τουρκοκρατία ,αλλά πάντοτε ρωμαλέα,

ανανεωμένη με διαρκώς κυοφορούσα τα ζώπυρα της Ελληνικής παράδοσης στην νεώτερη εποχή,

η οποία ιστορικώς οριοθετείται με την ίδρυση του νεώτερου Ελληνικού κράτους.

Η Ποίηση, όμως, σαν φόρμα και σαν αποτέλεσμα γραφής,δεν είναι η έκχυση των συναισθημάτων μας.

 Είναι η οργάνωσή τους. Είναι η διύλισή τους.Η απόσταξή τους. Αυτό το πράγμα είναι αρκετά δύσκολο να γίνει.

Με πρωτοβουλία της UNESCO το 1999 ,ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης .

Οι ποιητές,μοναχικές εκπυρσοκροτήσεις σε έναν κατακερματισμένο κόσμο. Έτσι όπως ταιριάζει.

Μεταξύ αυτών ο σύγχρονος Κώστας Καρυωτάκης.

• Tο  « Εγκώμιο της Φυγής». 90 χρόνια από την αυτοκτονία του ποιητή στην Πρέβεζα.
• Γεννημένος  στην Τρίπολη Αρκαδίας στις 11 Νοεμβρίου (30 Οκτωβρίου) 1896, θεωρείται ένας εκ των κυριοτέρων εκφραστών της σύγχρονης Ελληνικής λυρικής ποίησης. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Η ποίησή του διδάσκεται σε αρκετά Πανεπιστήμια της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Το 1917 απέκτησε το πτυχίο του μετά από σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθήνας. Η σκληρότητα της ζωής του τον έκανε να ζει,σχεδόν μόνος του με συντροφιά τη μελαγχολία του, προσπαθώντας ν’ αντλήσει από μέσα του τη δύναμη της παρηγοριάς, μελετώντας αδιάκοπα,
• ώστε με την  πνευματική του ανωτερότητα, ν’ αντιδράσει στην πληκτική αδιαφορία που τον κύκλωνε. Στις 21 Ιουλίου 1928, ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδιά .

La poésie 

La poésie est un genre littéraire très ancien aux formes variées. D’ailleurs s'il a fallu donner sa définition en français,

ça sera réalisée de  la forme du poète Valéry Paul :

«  Si un oiseau savait dire précisément ce qu’il chante, pourquoi il le chante, et quoi, en lui, chante, il ne chanterait pas ».

Kostas Karyotakis 

Des contemporains poètes Grecs, peu connu jusqu’ à aujourd’hui en France,demeure l’un des poètes grecs les plus importants du XXème siècle.

Il est  né à Tripoli, dans le Péloponnèse, le 30 octobre 1896 .

Fonctionnaire qui souffre sous le poids d’une quotidienneté pesante et guère spirituelle, Karyotakis finit par se suicider en 1928 à la ville de Préveza.

Son suicide est à l’ origine d’un courant littéraire connu sous le nom Karyotacisme où Karyotakis.

Il est l’un des poètes les plus représentatifs, dont sa poésie contient beaucoup d’images tirées de la nature et des tendances

à l’expressionnisme et au surréalisme.

Son oeuvre, est représentative du climat de scepticisme qui prédomine dans la génération des poètes de cette époque.

En lisant l’oeuvre de Karyotakis, on voit toute la thématique obscure et la nature mélancolique et pessimiste qui caractérise la génération de 1920,

mais, en même temps, on rencontre une voix claire, consciente, originale et remarquablement audacieuse pour son époque.

Μόνο	Seul :  Traduction de Michel Volkovitch
Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθουν καθώς ήρθαν! Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν. Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια, να φύγουνε, να σβήσουν.	Ah, tout ce qui devait arriver est advenu ! Les espoirs et les roses à effeuiller. Des barques pour me laisser au fil des ans, pour partir, pour s’évanouir.
'Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια, για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι. Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι ν' αφήσω κάποιο δείλι.	Ainsi, comme nous avait séparé le soir, pour que les amis se perdent à jamais. De l’endroit où j’avais grandi petit enfant devoir partir lâchement.
Τα ωραία κι απλά κορίτσια - ω, αγαπούλες! - η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος. Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα, να με βαραίνει στείρος.	Les filles belles et simples – oh, très chères – la vie me prendra, ronde d’une danse. Encore la douleur, parfois parfumée, me pèsera inféconde.
Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να 'ναι, να παίζουνε τ' αστέρια εκεί σαν μάτια και σα να μου γελάνε.	Tout devait arriver. Seulement la nuit il ne fallait pas la douceur, et maintenant si, pour que les étoiles jouent là comme des yeux et qu’elles me sourient.