Language/Ancient-greek-to-1453/Grammar/Greek-Punctuation

Σημεία της στίξης - The punctuation

Ελληνικά	English
Σημεία στίξης	The punctuation
Στο γραπτό λόγο, εκτός από τους τόνους, τα πνεύματα, χρησιμοποιούνται και μερικά άλλα σημάδια που διευκολύνουν το διάβασμα, δείχνοντας πού και πόσο πρέπει να σταματά κάθε φορά η φωνή μας και πώς να χρωματίζεται κατά το νόημα. Τα σημάδια αυτά λέγονται σημεία της στίξης.
Τέτοια σημεία είναι τα ακόλουθα:
Βοηθητικά ορθογραφικά σημεία
1) Η υποδιαστολή (,), που είναι όμοια με το κόμμα και σημειώνεται συνήθως στην αναφορική αντωνυμία ὅ,τι, για να την ξεχωρίσει από τον ειδικό σύνδεσμο ὅτι. 2) Τα διαλυτικά (¨), που σημειώνονται πάνω στο ι ή υ, όταν χρειάζεται να δηλωθεί ότι το ι ή το υ δε σχηματίζει δίφθογγο με το προηγούμενο φωνήεν μιας λέξης:  Ἀχαΐα, δυϊκός πραΰνω, προϋπάρχω. 3) Ο απόστροφος ('), που σημειώνεται στην έκθλιψη 4) Η κορωνίδα (') που σημειώνεται στην κράση 5) Το ενωτικό (-), μια γραμμούλα, μικρότερη από την παύλα, που χρησιμεύει για να ενώνει τις συλλαβές τις οποίες χωρίζεται μια λέξη: θά-λασ-σα. Το ενωτικό χρησιμεύει κυρίως στο τέλος της γραμμής, όταν δεν χωρεί ολόκληρη η λέξη και είναι ανάγκη να κοπεί και να χωριστεί (κατά τους κανόνες του συλλαβισμού).
Σημεία της στίξης
1) Η τελεία στιγμή ή απλώς τελεία (.) σημειώνεται εκεί όπου ένα ακέραιο νόημα. 2) Η μέση ή άνω στιγμή ή επάνω τελεία (·) 3) Η υποδιαστολή ή το κόμμα (,) : χρησιμεύει για να δείξουμε πολύ μικρή διακοπή του λόγου. Παράδειγμα για τη χρήση της τελείας, της επάνω τελείας και του κόμματος:  Μηδέποτε μηδὲν αἰσχρὸν ποιήσας ἔλπιζε λήσειν· καὶ γὰρ, ἂν τοὺς ἄλλους λάθῃς, σεαυτῷ συνειδήσεις. Τοὺς μὲν θεοὺς φοβοῦ, τοὺς δὲ γονεῖς τίμα, τοὺς δὲ φίλους αἰσχύνου, τοῖς δὲ νόμοις πείθου. (Ἰσοκράτους προς Δημόνικον 16-18 )
4) Το ερωτηματικό (;) 5) Το θαυμαστικό ή επιφωνηματικό ! 6) Τα αποσιωπητικά (…) 7) Η παύλα (—) 8) Η παρένθεση ((…)) 9) Η διπλή παύλα (—…—) : χρησιμεύει για ν' απομονώνει μια φράση, όπως γίνεται και με την παρένθεση· χρησιμοποιείται ιδίως, όταν η φράση που απομονώνεται δεν έχει τόσο δευτερεύουσα σημασία, ώστε να κλειστεί σε παρένθεση:  Ὁ δὲ Πρόξενος — ἔτυχε γὰρ ὕστερος προσιὼν καὶ τάξις αὐτῷ ἑπομένη τῶν ὁπλιτῶν — εὐθὺς οὖν εἰς τὸ μέσον ἀμφοτέρων ἄγων ἔθετο τὰ ὅπλα καὶ ἐδεῖτο τοῦ Κλεάρχου μὴ ποιεῖν ταῦτα. 10) Τα εισαγωγικά («...»), μέσα στα οποία μνημονεύονται κατά λέξη οι λόγοι ενός προσώπου:  Εὐθὺς οὐκ ἠνέσχετο (ενν. ὁ Κῦρος), ἀλλ' εἰπὼν «Τὸν ἄνδρα ὁρῶ» ἵετο ἐπ' αὐτόν. Τί οὖν», ἄν τις εἴποι, «ταῦτα λέγεις ἡμῖν;»

Français

La ponctuation

A l’écriture or des accents et des esprits, il y ont d’autres signes qui sont utilisés pour faciliter la lecture, en montrant où et comment notre voix doit s'arrêter à la fois et comment elle doit être colorée dans le sens. Ces signes sont appelés signes de ponctuation.

Ces points sont les suivants:

1) La subdivision (,) qui est similaire avec la virgule et généralement note dans le pronom relatif ὅ,τι pour le distinguer de la conjonction spécifique  ὅτι. 2) Les trémas (¨), indique que deux voyelles contiguës ne sont pas une diphtongue: Ἀχαΐα, δυϊκός πραΰνω, προϋπάρχω. 3) L'apostrophe ('), marquée dans la dépression 4) La couronne (') : τα ᾂλλα-τᾄλλα 5) La conjonction (-), un trait d'union, inférieur au trait d'union, qui sert à unir les syllabes dans lesquelles un mot est divisé: θά-λασ-σα. La conjonction sert principalement à la fin de la ligne, lorsque le mot entier ne correspond pas et doit être coupé et séparé (selon les règles d'orthographe).

Signe de ponctuation

1) Le moment parfait ou point (.) Pour achever une phrase. 2) Le point d’en haut  (•)Pour marquer un arrêt plus petit qu’un point mais plus grand qu’une virgule) 3) Le comma (,) la virgule.Il sert à marquer une très petite interruption de la parole. Exemple d'utilisation du point, du point d’en haut et de la virgule: Μηδέποτε μηδὲν αἰσχρὸν ποιήσας ἔλπιζε λήσειν •καὶ γὰρ, ἂν τοὺς ἄλλους λάθῃς, σεαυτῷ συνειδήσεις. Τοὺς μὲν θεοὺς φοβοῦ, τοὺς δὲ γονεῖς τίμα, τοὺς δὲ φίλους αἰσχύνου, τοῖς δὲ νόμοις πείθου. (Ἰσοκράτους προς Δημόνικον 16-18 ) 4) Le point d'interrogation (;) 5) Le point d'exclamation ( !) 6) Les points de suspension (…) 7) Le tiret (-) 8) Les parenthèses ((…)) 9) Le double tiret (—…—)  sert à isoler une phrase, joue le rôle de la parenthèse. Il est utilisé surtout lorsque la phrase qui est isolée n'est pas secondaire pour être fermée entre parenthèses: Ὁ δὲ Πρόξενος — ἔτυχε γὰρ ὕστερος προσιὼν καὶ τάξις αὐτῷ ἑπομένη τῶν ὁπλιτῶν — εὐθὺς οὖν εἰς τὸ μέσον ἀμφοτέρων ἄγων ἔθετο τὰ ὅπλα καὶ ἐδεῖτο τοῦ Κλεάρχου μὴ ποιεῖν ταῦτα. 10) Les guillemets («...»), dans lesquels les mots d'une personne sont mentionnés littéralement: Εὐθὺς οὐκ ἠνέσχετο (ενν. ὁ Κῦρος), ἀλλ' εἰπὼν «Τὸν ἄνδρα ὁρῶ» ἵετο ἐπ' αὐτόν. «Τί οὖν», ἄν τις εἴποι, «ταῦτα λέγεις ἡμῖν;»

Sources

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL102/639/4106,18830/