Difference between revisions of "Language/Ancient-greek-to-1453/Grammar/Ancient-Greek-diphthongs-and-vowels"
Line 1: | Line 1: | ||
[[File:44444.png|thumb | [[File:44444.png|thumb]] | ||
<div style="font-size:300%;"> Ancient Greek diphthongs and vowels</div> | |||
<blockquote>Φωνήεντα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας</blockquote> | |||
== '''Ελληνικά''' == | == '''Ελληνικά''' == |
Revision as of 15:10, 23 May 2020
Φωνήεντα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας
Ελληνικά
Μακρόχρονα, Βραχύχρονα και Δίχρονα φωνήεντα | |||||||||
Τα επτά φωνήεντα της αρχαίας ελληνικής είναι τα: α, ε, η, ι, υ, ο, ω και χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: | |||||||||
Βραχέα ή βραχύχρονα. Είναι τα: ε, ο. Λέγονται έτσι γιατί είχαν βραχεία (σύντομη) προφορά,
προφέρονταν σε βραχύ (σύντομο) χρόνο, δηλαδή: ε ε, ο ο. | |||||||||
Μακρά ή μακρόχρονα. Είναι τα: η, ω. Λέγονται έτσι γιατί είχαν μακριά προφορά, προφέρονταν σε μακρύτερο, πιο μεγάλο χρόνο.
Δηλαδή: το η προφερόταν σαν δύο εε, ενώ το ω σαν δύο οο. Η λέξη τέλος προφερόταν τέλος. Η λέξη κήπων προφερόταν κεέποον | |||||||||
Άλλωστε το ω το λέμε ωμέγα, είναι ένα ο μέγα,
ενώ το ο το λέμε όμικρον, γιατί είναι ένα ο μικρό | |||||||||
Δίχρονα. | |||||||||
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, τα φωνήεντα:
α, ι, υ προφέρονταν με δύο χρόνους, άλλοτε ως βραχύχρονα (α α ι ι υ ου) κι άλλοτε ως μακρόχρονα, (α αα ι ιι υ ουου) γι' αυτό και ονομάζονται δίχρονα | |||||||||
Στην κλίση των ουσιαστικών και των επιθέτων διευκρινίζεται πότε ένα δίχρονο είναι μακρό ή βραχύ
ανάλογα με την κλιτική κατηγορία στην οποία ανήκει. | |||||||||
Εκτός όμως από τα φωνήεντα υπάρχουν και οι δίφθογγοι που είναι συνολικά έντεκα: οκτώ κύριοι: αι, ει, οι, υι, αυ, ευ, ου, ηυ τρεις καταχρηστικοί: ᾳ, ῃ, ῳ | |||||||||
α) Γενικά οι δίφθογγοι είναι μακρόχρονοι.
β) Υπάρχει βέβαια και η εξαίρεση! Οι δίφθογγοι αι και οι όταν βρίσκονται στο τέλος της λέξης, θεωρούνται βραχύχρονοι. γ) Όταν οι δίφθογγοι αι και οι είναι καταλήξεις της ευκτικής ή βρίσκονται στο τέλος των επιρρημάτων και των επιφωνημάτων είναι και πάλι μακρόχρονοι. | |||||||||
Παραδείγματα για κατανόηση
α) Στη λέξη οἶκος, ο δίφθογγος οι είναι μακρόχρονος. β) Στη λέξη οἶκοι, που είναι ουσιαστικό, ο δίφθογγος οἶ είναι μακρόχρονος, ενώ ο δίφθογγος οι είναι βραχύχρονος γιατί βρίσκεται στο τέλος της λέξης. | |||||||||
Μια συλλαβή, από το χρόνο του φωνήεντος που έχει λέγεται: βραχύχρονη: αν έχει βραχύχρονο φωνήεν, π.χ. νέ-ος, λό-γος, κῆ-ποι |
Français
La quantité des voyelles | |||||||||
La place de l'accent en grec est liée à la quantité.
Les sept voyelles du grec ancien sont: α, ε, η, ι, υ, ο, ω et sont divisées en trois catégories: | |||||||||
brèves : ε, ο, | |||||||||
longues : η, ω | |||||||||
brèves ou longues : α, ι, υ | |||||||||
Une longue compte pour deux brèves. La connaissance des brèves ou longues est nécessaire pour l'accentuation. | |||||||||
Les voyelles résultant de contractions sont longues. L'accent de la voyelle contractbrèfs)ée est celui de la voyelle
accentuée avant la contraction : circonflexe s'il frappe la première aigu, s'il frappe la seconde. Par ex. : τιμά-ω -τιμῶ | |||||||||
| |||||||||
Mais or des voyelles, il y a aussi les diphtongues, qui sont au total onze:
huit principes : αι, ει, οι, υι, αυ, ευ, ου, ηυ trois abusifs : ᾳ, ῃ, ῳ | |||||||||
α) En général, les diphtongues sont longues.
β) Il y a bien sûr l'exception : αι et οι sont considérées comme brèves, à la fin d'un mot. γ) Lorsque les diphtongues αι et οι sont les terminaisons de l’optatif, ou à la fin d'adverbes et d'exclamations, elles sont à nouveau longues. | |||||||||
α) Dans le mot οἶκος (la maison) la diphtongue οἶ est longue.
β) Dans le mot : οἶκοι ( les maisons) la diphtongue οἶ est longue, mais la diphtongue οι est brève, car elle est à la fin du mot. | |||||||||
| |||||||||
Une syllabe par le temps de sa voyelle elle s'appelle brève, si en a une voyelle brève :
par ex. . νέ-ος (nouveau), λό-γος ( parole), κῆ-ποι ( les jardins) |
English
Sources
https://e-didaskalia.blogspot.com/2013/07/blog-post_2060.html