Language/Modern-greek-1453/Culture/Sapphô

Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα :Σαπφώ (L'Éros dans la Grèce Antique : Sapphô ).

Στην Ελληνική Αρχαιότητα, ο Έρως είναι Θεός,με μορφή μικρού παιδιού και πολύμορφη πρακτική,

που εμπνέει ποιητές και ζωγράφους αγγείων δημιουργώντας  συμβολικές  αναπαραστάσεις.

Έξι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι και διανοητές κλήθηκαν στο Συμπόσιο του Πλάτωνα να εκφράσουν την άποψη τους για το θεό Ερωτα

αλλά και τον έρωτα σαν κατάσταση και συναίσθημα στην εποχή τους : ο Σωκράτης, ο Φαίδρος, ο Παυσανίας, ο Ερυξίμαχος ,ο Αριστοφάνης και ο Αγάθων.

Η διανόηση ξετυλίγεται : Ο έρωτας είναι η ακατανίκητη ροπή για την ανασύνθεση στην αρχική ενότητα και ολοκλήρωση του ήδη διχασμένου ανθρώπου.

 Ερωτευόμαστε γιατί ποθούμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ενότητα. Νοσταλγούμε δηλαδή, την παλιά μας ολοκληρωμένη φύση.

  Μα το πιο σημαντικό στον έρωτα είναι πως μας απελευθερώνει από τη μοναξιά και την αλλοτριότητα που μας τυραννούσε προηγουμένως

  και γεμίζει την ψυχή μας με την πιο ευτυχισμένη επικοινωνία.

 Τελευταίος μίλησε ο Σωκράτης, επικαλούμενος όσα του είχε εκμυστηρευτεί μια ετέρα, η Διοτίμα: ο έρωτας είναι η ανάβαση του ανθρώπου

 από τον κόσμο των θνητών στον ενδιάμεσο κόσμο που τον χωρίζει από εκείνον των Αθάνατων Θεών.

  Δαίμονας είναι ο έρωτας. Γιατί οι δαίμονες μετέχουν στη θνητή φύση των ανθρώπων, αλλά με στοιχεία από τη θεϊκή αθανασία.

  Και μόνον οι δαίμονες μπορούν να ανεβάσουν τους ανθρώπους σ’ εκείνα τα σκαλοπάτια, από τα οποία είναι πια εφικτή

  κάποια επικοινωνία ανάμεσα τους και στους θεούς.

 Στη Φιλοσοφία του έρωτα,πλην των ανδρών,διδασκόμαστε απο μια κορυφαία γυναίκα να εξυμνεί τον έρωτα.

  Ο Πλάτωνας είχε γράψει γι’αυτή  ότι ήταν η δεκάτη μούσα, ο Αλκαίος την είχε αποκαλέσει «ιερή γυναίκα» και μέχρι σήμερα

  η Σαπφώ, η σημαντικότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας ,που αναγνωρίζεται από τον πνευματικό κόσμο του δυτικού πολιτισμού

  ως «η γυναίκα που έγραψε την καλύτερη ποίηση που γράφτηκε ποτέ». Γεννήθηκε στην Ερεσό της Λέσβου το 630 π.Χ. και πέθανε το 580 π.Χ.

Υπήρξε η διασημότερη Ελληνίδα γυναίκα και όσο ζούσε όλη η Ελλάδα την τιμούσε.          

 Η Σαπφώ ήταν εκείνη που ύμνησε τον έρωτα με τη σοβαρότητα και το πάθος μίας μεγαλοφυΐας.

 Εκείνη που μετέπλασε σε ποίηση τον θαυμασμό για τη γυναίκα και μας παρέδωσε τη διαχρονική περιγραφή του ερωτικού πόθου πριν από 2.600 χρόνια.

  Η πρόσληψη του έργου της Σαπφούς αλλάζει με το πέρασμα των αιώνων, ανάλογα κάθε φορά με τη στάση της κοινωνίας απέναντι στον ερωτισμό και τη σεξουαλικότητα.

  Ήταν η Σαπφώ ομοφυλόφιλη; Η ποίησή της είναι προφανές ότι υμνεί τη γυναικεία ομορφιά.

Δηλώνει πολλές φορές ότι γράφει σε πρώτο πρόσωπο για τον έρωτα των γυναικών: «Εγώ, η Σαπφώ λέω αυτά…».

  Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατανοήσει τη γοητεία της αποπλάνησης: στην αγγειοπλαστική τους συχνά εμφάνιζαν λάγνους θεούς κυριολεκτικά να κυνηγούν ανθρώπους.

 Η Σαπφώ εξέφρασε την ιδέα του «κυνηγιού» με μοναδική ικανότητα. Έγραψε για την ακόρεστη φύση της επιθυμίας,

 τη φύση που μας θέλει τη στιγμή που έχει επιτευχθεί ο στόχος του έρωτά μας, να επιθυμούμε κάτι – ή κάποια – άλλη.

Η Σαπφώ απαρίθμησε πρώτη τα σωματικά συμπτώματα της επιθυμίας. Μιλά για τη ζέστη και το κρύο, το βουητό στα αυτιά, τον ιδρώτα,

τις αισθήσεις που είναι τόσο έντονες  που νομίζει ότι μπορεί να πεθάνει. Μιλά ακόμα για «παράλυση» από τον πόθο.

Άλλωστε η εκδήλωση της ομόφυλης ερωτικής επιθυμίας στην Αρχαία Ελλάδα δεν σήμαινε την αυτόματη τοποθέτηση των ανθρώπων

σε έναν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Η τόσο προσωπική πάντως και με πάθος έκφραση της ερωτικής επιθυμίας από την Σαπφώ, ενέπνευσε αμέτρητους λογοτέχνες

να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.Η τέρψη που προκαλεί η τελειότητα της γραφής της, υπερκεράζεται από τη συναισθηματική δύναμη

και τη φαντασία του έργου της, που αποκρυσταλλώνουν μια παθιασμένη ψυχή και όχι απλά μία άριστη τεχνίτρια του ποιητικού λόγου…

Ο έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα απασχόλησε φιλοσόφους, ποιητές και καλλιτέχνες .

Ωστόσο η θεμελίωση της ουσίας του έρωτα παρέμεινε ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα για όλους, ακόμα και σήμερα.

L'Éros dans la Grèce Antique : Sapphô.

Dans l'Antiquité grecque,Éros est un Dieu, un jeune enfant  et une pratique multiforme, inspirant les poètes

et les peintres de vases ayant des représentations symboliques.

Six Philosophes et Penseurs Grecs Anciens ont été invités au « Symposium de Platon  »( dans le Banquet de Platon )

pour exprimer leur point de vue sur le Dieu Éros,aussi  l'eros ( cupidon ) comme état  émotionnelle dans leurs époque:

Socrate, Faidros, Pausanias, Eryximachos , Aristophane et Agathon.

L'eros est l'élan irrésistible de la reconstitution dans l'unité originelle et l'achèvement d'un 'homme déjà divisé.

Nous nous sommes amourés, parce que nous cherchons à retrouver notre unité perdue, parce que

nous sommes nostalgiques de notre vieille nature intégrée.

Mais la chose la plus importante à propos de l'amour, il est ce qu’ 'il nous libère de notre solitude et de l'éloigner tous ces qui nous rendent

par avant torturés et de faire  remplir notre âme en la conduisant à une communication plus heureuse.

Enfin, c'était Socrate qui a parlé, en citant ces que Diotima lui avait dit . Selon Socrate Eros,n’est pas un Dieu mais un « grand démon » ,

un être intermédiaire dont la fonction est de lier les mortels aux Immortels.

Que les Démons peuvent soulever les gens à ces étapes, à partir des  lesquelles, une communication entre eux et les Dieux est possible.

Dans la Grèce Antique,il y a aussi une femme supérieure, une poétesse qui fait l'éloge de l'amour.

Platon lui avait qualifié de « dixième Muse ». Alkaios l'avait appelée "femme sacrée" et à ce jour.

Il s'agit de Sapphô, la plus grande poétesse Lyrique de l'Antiquité, reconnue par le monde spirituel de la culture occidentale comme

"la femme qui a écrite la meilleure poésie en jamais écrite". Elle est née à Eresos, à Lesvos,une île Grecque  en 630 av.J.-C. et elle est morte en 580 av. J.-C.

Elle était très fameuse pendant sa vie et toute la Grèce l'a honorée.

Sapphô était celle qui a célébré l'amour d'une gravité et de la passion tout à fait  génie de son valeur.

Elle est celle qui a transformée l'admiration pour la femme dans sa poésie et elle nous a donné une description diachronique,

ce du désir érotique il y a 2600 ans.

Le recrutement d'oeuvre de Sappho évolue à traverse des siècles, en fonction des attitudes de la société envers l'érotisme et la sexualité.

Sapphô était-elle homosexuel ? Sa poésie  est évidemment un hymne à la beauté féminine.

Elle affirme souvent quand elle écrit à la première personne du singulier l'amour pour les  femmes: «Moi, Sapphô, je dis ça ...».

Les Anciens Grecs avaient compris le charme de la séduction. Dans leur poterie, ils avaient souvent des Dieux lubriques qui chassaient littéralement les gens.

Sapphô a exprimé l'idée de "chasse" avec une capacité unique. Elle a écrit pour la nature insaturée du désir, la nature qu'elle nous veut au moment où elle atteint.

Le but de notre amour,est de désirer quelque chose ou quelque une .

Saphô tout d'abord a énuméré les symptômes physiques du désir. Elle décrit la chaleur et de froid dans tout le corps,

le bourdonnement dans les oreilles, la transpiration,les sens qui sont si intenses qu'elle ressent la pouvoir de mourir.

Elle parle toujours de "paralysie" par la soif de cet envie .

L'homosexualité est une pratique normale dans le milieu aristocratique de la Grèce archaïque, et n'exclut pas les relations hétérosexuelles,

notamment dans le cadre du mariage Il n'est donc pas étonnant que Sapphô, qui appartient à ce milieu, ait été homosexuelle, ni qu'elle ait été mariée.

Si cela n'avait rien de choquant dans la Grèce Antique, en revanche le fait que ce soit une femme qui s'exprime est exceptionnel.

L'amour dans la Grèce antique a impliqué des philosophes, des poètes et des artistes.

Cependant, le fondement de l'essence de l'amour est resté une énigme insurmontable pour tous, même aujourd'hui.

Θεός μου φαίνεται…	à une femme aimée
Θεός μου φαίνεται στ΄ αλήθεια εμένα κείνος ο άντρας που κάθεται αντίκρυ σου κι από κοντά τη γλύκα της της φωνής σου απολαμβάνει και το γέλιο σου αχ που ξελογιάζει  | Il goûte le bonheur que connaissent les dieux Celui qui peut auprès de toi Se tenir et te regarder, Celui qui peut goûter la douceur de ta voix,
και που λιώνει στο στήθος την καρδιά μου σου τ΄ ορκίζομαι" γιατί μόλις που πάω   να σε κοιτάξω νιώθω ξάφνου μου κόβεται η μιλιά μου	Celui que peut toucher la magie de ton rire, Mais moi, ce rire, je le sais, il fait fondre mon cœur en moi.
μες στο στόμα η γλώσσα μου στεγνώνει" πυρετός κρυφός με σιγοκαίει κι ούτε βλέπω τίποτα ούτε ακούω μα βουίζουν τ΄ αυτιά μου κι ένας κρύος ιδρώτας	Ah ! moi, sais-tu, si je te vois, Fût-ce une seconde aussi brève, Tout à coup alors sur mes lèvres, Expire sans force ma joie.
το κορμί μου περιχάει" τρέμω σύγκορμη αχ και πρασινίζω σάν το χόρτο και λέω πώς λίγο ακόμη" λίγο ακόμη και πάει θα ξεψυχήσω.	Ma langue est là comme brisée, Et soudain, au cœur de ma chair, Un feu invisible a glissé. Mes yeux ne voient plus rien de clair, À mon oreille un bruit a bourdonné.